Sooreh المعارج
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ سَأَلَ سَآئِلُۢ بِعَذَابٖ وَاقِعٖ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ درخواست كنندهاى عذابى را كه واقع شدنى است درخواست كرد،
لِّلۡكَٰفِرِينَ لَيۡسَ لَهُۥ دَافِعٞ
2[عذابى كه] ويژه كافران است، [و] آن را بازدارندهاى نيست.
مِّنَ ٱللَّهِ ذِي ٱلۡمَعَارِجِ
3[اين عذاب] از سوى خداى صاحب درجات است.
تَعۡرُجُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَ ٱلرُّوحُ إِلَيۡهِ فِي يَوۡمٖ كَانَ مِقۡدَارُهُۥ خَمۡسِينَ أَلۡفَ سَنَةٖ
4فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند.
فَٱصۡبِرۡ صَبۡرٗا جَمِيلًا
5پس صبر كن صبرى نيكو [صبرى كه در كنارش جزع و ناخشنودى نباشد.]
إِنَّهُمۡ يَرَوۡنَهُۥ بَعِيدٗا
6دشمنان و مخالفان، آن [عذاب] را دور مىبينند
وَ نَرَىٰهُ قَرِيبٗا
7و ما آن را نزديك مىبينيم.
يَوۡمَ تَكُونُ ٱلسَّمَآءُ كَٱلۡمُهۡلِ
8روزى كه آسمان چون فلز گداخته گردد
وَ تَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ
9و كوهها مانند پشم رنگين حلاجى شده شود
وَ لَا يَسَۡٔلُ حَمِيمٌ حَمِيمٗا
10و هيچ خويشاوند و دوست صميمى از [اوضاع و احوال] خويشاوند و دوست صميمىاش نپرسد!
يُبَصَّرُونَهُمۡ يَوَدُّ ٱلۡمُجۡرِمُ لَوۡ يَفۡتَدِي مِنۡ عَذَابِ يَوۡمِئِذِۢ بِبَنِيهِ
11آنان را نشانشان مىدهند [ولى به خاطر دلمشغولى خود هرگز به آنان توجه نكنند!] گنهكار آرزو مىكند كه اى كاش مىتوانست فرزندانش را در برابر عذاب آن روز فديه و عوض دهد!
وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ أَخِيهِ
12و نيز همسر و برادرش را
وَ فَصِيلَتِهِ ٱلَّتِي تُٔۡوِيهِ
13و قبيله و قومش را كه [در دنيا] به او پناه مىدادند،
وَ مَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ يُنجِيهِ
14و نيز همه كسانى را كه در روى زميناند تا [اين فديه و عوض] او را [از عذاب آن روز] نجات دهد!
كَلَّآ إِنَّهَا لَظَىٰ
15اين چنين نيست [كه برايش راه نجاتى باشد] همانا آتش زبانه مىكشد،
نَزَّاعَةٗ لِّلشَّوَىٰ
16در حالى كه دست و پا و پوست سر را بر مىكند!!
تَدۡعُواْ مَنۡ أَدۡبَرَ وَ تَوَلَّىٰ
17هر كه را به حق پشت كرده واز دعوت حق روى گردانده مىطلبد،
وَ جَمَعَ فَأَوۡعَىٰٓ
18و آن را كه ثروت جمع كرده و به ذخيرهسازى و انباشتن پرداخته، مىخواند؛
إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ خُلِقَ هَلُوعًا
19همانا انسان حريص و بىتاب آفريده شده است؛
إِذَا مَسَّهُ ٱلشَّرُّ جَزُوعٗا
20چون آسيبى به او رسد، بىتاب است،
وَ إِذَا مَسَّهُ ٱلۡخَيۡرُ مَنُوعًا
21و هنگامى كه خير و خوشى [و مال و رفاهى] به او رسد، بسيار بخيل و بازدارنده است،
إِلَّا ٱلۡمُصَلِّينَ
22مگر نماز گزاران،
ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ دَآئِمُونَ
23آنان كه همواره بر نمازشان مداوم و پايدارند،
وَ ٱلَّذِينَ فِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ مَّعۡلُومٞ
24و آنان كه در اموالشان حقى معلوم است
لِّلسَّآئِلِ وَ ٱلۡمَحۡرُومِ
25براى درخواست كننده [تهيدست] و محروم [از معيشت و ثروت،]
وَ ٱلَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ
26و آنان كه همواره روز پاداش را باور دارند،
وَ ٱلَّذِينَ هُم مِّنۡ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشۡفِقُونَ
27و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند،
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمۡ غَيۡرُ مَأۡمُونٖ
28زيرا كه از عذاب پروردگارشان ايمنى نيست،
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ
29و آنان كه دامنشان را [از آلوده شدن به شهوات حرام] حفظ مىكنند،
إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ
30مگر در كامجويى از همسران و كنيزانشان كه آنان در اين زمينه مورد سرزنش نيستند.
فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ
31پس كسانى كه در بهرهگيرى جنسى راهى غير از اين جويند، تجاوزكار از حدود حقاند،
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ لِأَمَٰنَٰتِهِمۡ وَ عَهۡدِهِمۡ رَٰعُونَ
32و آنان كه امانتها و پيمانهاى خود را رعايت مىكنند،
وَ ٱلَّذِينَ هُم بِشَهَٰدَٰتِهِمۡ قَآئِمُونَ
33و آنان كه بر اداى گواهىهاى خود پاىبند و متعهداند،
وَ ٱلَّذِينَ هُمۡ عَلَىٰ صَلَاتِهِمۡ يُحَافِظُونَ
34و آنان كه همواره بر [اوقات و شرايط ظاهرى و معنوى] نمازهايشان محافظت دارند.
أُوْلَٰٓئِكَ فِي جَنَّٰتٖ مُّكۡرَمُونَ
35اينان در بهشتها مكرم و محترماند
فَمَالِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قِبَلَكَ مُهۡطِعِينَ
36كافران را چه شده كه به تو چشم دوخته به سويت شتابانند؟
عَنِ ٱلۡيَمِينِ وَ عَنِ ٱلشِّمَالِ عِزِينَ
37از راست و چپ، گروه گروه،
أَيَطۡمَعُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُدۡخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٖ
38آيا هر يك از آنان طمع دارد كه او را در بهشت پرنعمت درآورند؟!
كَلَّآ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّمَّا يَعۡلَمُونَ
39اين چنين نيست، ما آنان را از آنچه خود مىدانند [آبى گنديده و بىمقدار] آفريديم.
فَلَآ أُقۡسِمُ بِرَبِّ ٱلۡمَشَٰرِقِ وَ ٱلۡمَغَٰرِبِ إِنَّا لَقَٰدِرُونَ
40به پروردگار مشرقها و مغربها سوگند كه ما تواناييم،
عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ
41بر اينكه به جاى آنان بهتر از آنان را بياوريم؛ و هيچ چيز ما را مغلوب نمىكند.
فَذَرۡهُمۡ يَخُوضُواْ وَ يَلۡعَبُواْ حَتَّىٰ يُلَٰقُواْ يَوۡمَهُمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ
42پس آنان را واگذار تا [در گفتار باطل] فرو روند و مشغول بازى باشند، تا روزشان را كه به آنان وعده دادهاند ديدار كنند،
يَوۡمَ يَخۡرُجُونَ مِنَ ٱلۡأَجۡدَاثِ سِرَاعٗا كَأَنَّهُمۡ إِلَىٰ نُصُبٖ يُوفِضُونَ
43روزى كه شتابان از خاك بيرون آيند، گويى به سوى نشانههاى نصب شده مىدوند،
خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلَّذِي كَانُواْ يُوعَدُونَ
44درحالى كه ديدگانشان [از شدت ترس] فرو افتاده، خوارى و ذلت آنان را مىپوشاند. اين همان روزى است كه همواره به آنان وعده داده مىشد.